W ostatnim czasie coraz częściej słyszy się o chorobie Leśniowskiego-Crohna. Na czym polega? Jakie są jej symptomy i konsekwencje, gdy nie zostanie właściwie zdiagnozowana i leczona?
Czym jest choroba Leśniowskiego-Crohna?
Choroba Leśniowskiego-Crohna to jedna z chorób autoimmunologicznych. Jej istotą jest nieprawidłowe funkcjonowanie układu immunologicznego, który błędnie identyfikuje własne tkanki i próbuje je niszczyć. W tym przypadku dochodzi do rozwoju stanu zapalnego w jelitach – błonę śluzową wyściełającą układ pokarmowy. W zależności od postaci choroby obejmować może różne fragmenty – od jamy ustnej, po jelita, aż do odbytu.
Prowadzone obserwacje wskazują, że z chorobą z roku na rok zmaga się coraz większa liczba pacjentów. Pierwsze objawy pojawiają się zazwyczaj w okresie dojrzewania i u młodych dorosłych, chociaż coraz częściej jest ona diagnozowana również u dzieci. Diagnostykę w kierunku rozpoznania choroby Leśniowskiego-Crohna prowadzi się w oparciu o wywiad oraz specjalistyczne badania, takie jak np. kolonoskopia w Warszawie.
Symptomy choroby Leśniowskiego-Crohna
Przewlekłe zapalenie jelit, do jakiego dochodzi w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna charakteryzuje się występującymi naprzemiennie fazami zaostrzenia objawów oraz remisji choroby. Wśród najczęściej występujących i charakterystycznych symptomów towarzyszących chorobie Leśniowskiego-Crohna wymienić należy:
- biegunkę,
- anemię,
- przewlekłe zmęczenie,
- gorączkę,
- bóle i skurcze brzucha,
- zmniejszenie apetytu,
- spadek masy ciała,
- afty i owrzodzenia w jamie ustnej,
- krew w stolcu,
- ból lub uczucie dyskomfortu zlokalizowane w okolicach odbytu.
W niektórych przypadkach w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna wystąpić mogą również objawy obejmujące nie tylko układ pokarmowy. Zdarza się, że proces zapalny pojawia się w wątrobie i drogach żółciowych, a także w obrębie skóry, oczu, a także stawów.
Diagnostyka choroby
Pacjent trafiający do lekarza z podejrzeniem choroby Leśniowskiego-Crohna wymaga rozpoczęcia specjalistycznej diagnostyki oraz włączenia leczenia. Podstawą planowania jest wywiad z pacjentem, którego celem jest ustalenie występujących symptomów oraz chorób występujących w rodzinie pacjenta.
Następnym krokiem jest wykonanie dodatkowych, specjalistycznych badań. Poza diagnostyką laboratoryjną lekarz zalecić może wykonanie badań obrazowych, endoskopii, kolonoskopii oraz badań histopatologicznych.
Leczenie
Należy mieć świadomość, że mimo stałego rozwoju medycyny w dalszym ciągu nie ma leków, które pozwalają na całkowite wyleczenie pacjenta. W związku z tym celem terapii jest wywołanie i jak najdłuższe utrzymanie remisji, czyli okresu, w którym udało się wyeliminować objawy choroby, poprawiając tym samym komfort życia pacjenta. Duże znaczenie ma także redukcja skutków ubocznych, jakie mogą pojawić się w efekcie leczenia.
Sposób terapii uzależniony jest od indywidualnych czynników, w tym zaawansowania choroby czy tego, w jakim odcinku układu pokarmowego toczy się proces zapalny. Stosowana farmakoterapia obejmuje preparaty działające na układ odpornościowy. Są to głównie: steroidy, pochodne kwasu 5-aminosalicylowego, metotreksat, analogi puryn oraz leki biologiczne, których zadaniem jest zablokowanie reakcji zapalnej.
Jeśli u pacjenta zdiagnozowane zostały zmiany, takie jak ropnie lub przetoki, albo gdy podejrzewa się, że występujące zmiany mogą mieć charakter nowotworowy, konieczne może być włączenie leczenia operacyjnego.